Η Ευτυχία ως προσωπική επιλογή: Μαθαίνοντας να αποδέχομαι ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω

Γιατί θέλουμε να δίνουμε πάντα το δικό μας τέλος; Και είναι το δικό μας τέλος το ιδανικό για εμάς; Πράγματι, σκέφτομαι ότι τις περισσότερες φορές που φάνηκε να δίνεται ένα άλλο τέλος από αυτό που θα ήθελα- ήταν οι φορές που συνέβαλαν στην πραγματική μου εξέλιξη. Πόσο δύσκολο είναι να αποδέχεσαι να "χάνεις". Μήπως τελικά, όμως, όταν "χάνεις" είναι που κερδίζεις πραγματικά; Αναρωτιέμαι πόσο παράλογο ακούγεται να θέλουμε να κερδίζουμε πάντα αυτό που επιθυμούμε και με τον τρόπο που το επιθυμούμε... Είναι σαν να παίζεις ένα παιχνίδι και να θέλεις να κερδίζεις πάντα εσύ και με τους δικούς σου κανόνες.. Πολλές φορές όταν νιώθουμε ότι δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε πέφτουμε σε κατάθλιψη, δηλώνοντας ίσως κατά κάποιο τρόπο σε όλους τους άλλους ότι μέχρι εδώ αντέξαμε, φτάσαμε στα όρια μας κ με κάποιον τρόπο πρέπει να βρεθεί κάποιος να μας δώσει αυτό που θέλουμε, το δικό μας "τέλος" στην ιστορία.. Τότε γινόμαστε σαν ένα μικρό παιδί και αρχίζουμε να κλαίμε ή να παλεύουμε με τον εαυτό μας και να γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί πιστεύοντας κατά βάθος πως κάποιος θα μας δεί σαν "θύμα", θα μας λυπηθεί και θα μας δώσει το "παιχνίδι" μας.. Και όλα αυτά γιατί? Γιατί απλά θεωρούμε ότι αυτό που ζητάμε είναι το ιδανικότερο για εμάς... Ωστόσο, η ζωή, το σύμπαν ή αυτό που ονομάζουμε "ανώτερη δύναμη" φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σοφία και να γνωρίζει το ιδανικότερο για εμάς...Το πιο τέλειο για τη δική μας προσωπική εξέλιξη... Μήπως να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε; Μήπως να αφήσουμε τη ζωή να παίζει και εκείνη με τους δικούς της όρους; Γιατί να θέτουμε πάντα εμείς τους δικούς μας; Μπορούμε να κερδίζουμε και οι δύο σε διαφορετικές παρτίδες και κάθε φορά ο ένας να μαθαίνει από τον άλλο και μαζί να εξελισσόμαστε...και να προχωράμε μπροστά... Δεν χρειάζεται να επιβάλλεται κανένας σε κανέναν, ούτε να εκβιάζει καταστάσεις για μια δική του νίκη...Ας αφεθούμε σ' ένα αυθεντικό παιχνίδι με τη ζωή... Η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή! 

                Eίναι εντάξει να χάνουμε, είναι εντάξει να μην πετυχαίνουμε πάντα αυτό που θέλουμε στο χρόνο που θέλουμε και με τον τρόπο που θέλουμε... Είναι εντάξει να θυμώνουμε... Είναι εντάξει να αγκαλιάζουμε το θυμωμένο εσωτερικό μας παιδί και να ηρεμεί προσπαθώντας να αντέξει μια ακόμα ματαίωση αλλά και μαθαίνοντας τί μπορεί να κρατήσει μέσα από αυτή την εμπειρία ώστε να εξελιχθεί.. Είναι εντάξει να κοιτάμε απλά το σταυροδρόμι όταν δεν ξέρουμε που θα πάμε... Είναι εντάξει να περπατήσουμε και απο διαφορετικούς δρόμους ακόμα και αν δεν μας είναι οικείοι... Θα γίνουν οικείοι... Το καινούργιο τρομάζει... και είναι εντάξει να τρομάζει... Μπορούμε όμως να επιλέξουμε το πόσο θα μας φοβίσει... Μπορούμε να επιλέξουμε τις συμπεριφορές μας που θα χτίσουν και αντίστοιχα νευρωνικά δίκτυα στον εγκέφαλο μας....  Δεν είμαστε τέλειοι και είναι εντάξει... Μαθαίνουμε και είναι εντάξει.... Επιτρέπεται να κάνουμε λάθη και είναι εντάξει.... Μπορούμε να επιλέξουμε αν θα είμαστε θα θύματα στη ζωή ή ευτυχισμένοι συνδημιουργοί της πραγματικότητας μας! Οι αφηγήσεις μας, οι προσωπικές μας ιστορίες δημιουργούν την πραγματικότητα μας και πλάθουν τον εγκέφαλο μας! Οι μίζερες αφηγήσεις δημιουργούν μίζερες ζωές... Εσύ επιλέγεις!