Σύνδρομο Άσπεργκερ (Asperger Syndrome)

Τι είναι το Σύνδρομο Άσπεργκερ;

Το σύνδρομο Άσπεργκερ ανήκει στις διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές. Αποτελεί μια νευροαναπτυξιακή, δια βίου διαταραχή, ενώ περιλαμβάνει ποιοτικά ελλείμματα στην κοινωνική επικοινωνία και περιορισμένες, επαναλαμβανόμενες και στερεότυπες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Το σύνδρομο Άσπεργκερ θεωρείται μια διαταραχή στο υψηλότερο λειτουργικό άκρο του αυτιστικού εύρους.

 

Άλλα συμπτώματα ή ενδείξεις για  το σύνδρομο Άσπεργκερ;

        Τα άτομα με το σύνδρομο Άσπεργκερ συχνά:

• εμφανίζουν μέση ή ανώτερη νοημοσύνη, σε σχέση με τον μέσο όρο δεν εμφανίζουν δυσκολίες μάθησης

• συχνά έχουν καλές γλωσσικές και γνωστικές δεξιότητες.
• εμφανίζουν αισθητηριακή ευαισθησία, διαταραχή κινητικού συντονισμού, μονότονη ενασχόληση με συγκεκριμένη δραστηριότητα, που μπορεί να εναλλάσσεται με τον καιρό
• περιορισμένη οπτική επαφή, φαίνονται αδιάφοροι σε συζητήσεις
• τελετουργίες και προσκόλληση σε ρουτίνες

 

 

Πώς μπορούμε να διαγνώσουμε το σύνδρομο Άσπεργκερ;

Η διάγνωση του συνδρόμου  γίνεται με ειδικά διαγνωστικά κριτήρια, για να πληροί κάποιος τα κριτήρια διάγνωσης θα πρέπει, παρουσιάζουν τα εξής κύρια συμπτώματα:

 

• Να εμφανίζει ποιοτικά ελλείμματα στην κοινωνική αλληλεπίδρασης
• Να εμφανίζει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και επίμονες, μονότονες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές
• Να μην εμφανίζει γνωστικά ελλείμματα
• Καμία άλλη νευροαναπτυξιακή ή παιδοψυχιατρική διαταραχή να μην περιγράφεται καλύτερα για την κλινική εικόνα του ατόμου

 

Το σύνδρομο Άσπεργκερ εμφανίζεται  με τα ίδια συμπτώματα σε όλα τα παιδιά ;

Φυσικά, το σύνδρομο Άσπεργκερ δεν εμφανίζεται με τα ίδια συμπτώματα σε όλα τα παιδιά. Όπως κάθε παιδί, έτσι και τα παιδιά και με σύνδρομο Άσπεργκερ έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Τα «τυπικά» συμπτώματα του συνδρόμου  εκδηλώνονται με τρόπο συγκεκριμένο για το κάθε άτομο. Συνεπώς,  δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη προσέγγιση για το κάθε παιδί ,ούτε μια απόλυτη διδακτική μέθοδος που να ταιριάζει στις ανάγκες όλων των παιδιών με σύνδρομο Άσπεργκερ. Συχνά υπάρχει συννοσηρότητα με άλλες νευροαναπτυξιακές διαταραχές, όπως είναι η ελλειμματική προσοχή με ή χωρίς υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ).  Ενώ υπάρχει αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης ψυχολογικών και ψυχιατρικών διαταραχών στην ενήλικη ζωή, να εμφανίσουν κοινωνικό άγχος, φοβίες, κατάθλιψη ιδιοψυχαναγκαστική συμπεριφορά, κ.α.

 

Συμβουλές προγραμματισμού για παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ :

• Προσφέρετε ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον.
• Εξατομικευμένη προσέγγιση και υποστήριξη στο σχολικό πλαίσιο
• Μειώσετε τις αλλαγές.
• Προσφέρετε μια συνεπή καθημερινή ρουτίνα για το παιδί
• Αποφεύγετε εκπλήξεις και καθησυχάζετε τους φόβους του παιδιού. Το παιδί πρέπει  να προετοιμάζεται εκ των προτέρων για τις νέες δραστηριότητες, αλλαγές στα προγράμματα, στο σχολείο ή οποιαδήποτε άλλη αλλαγή στην ρουτίνα του όσο μικρή και να είναι.

 

Οι βασικές διαφοροποιήσεις του συνδρόμου από τον αυτισμό είναι :

• απουσία γλωσσικών καθυστερήσεων
• η έλλειψη έκπτωσης των γνωστικών λειτουργιών του ατόμου.
• συνήθως θέλουν να ταιριάζουν και να έχουν αλληλεπίδραση με άλλους, αλλά συχνά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν.
• Δύσκολα αντιλαμβάνονται τον σαρκασμό και τις χειρονομίες
• Τα παιδιά με αυτισμό συχνά μοιάζουν στους άλλους σαν να είναι απόμακρα και αδιάφορα. Αυτό δε συμβαίνει με το σύνδρομο Άσπεργκερ

 

Μύθοι και αλήθειες για το σύνδρομο Αsperger

Μύθος: Τα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ θα μεγαλώσουν και θα θεραπευθούν.

 

Αλήθεια: Το σύνδρομο Άσπεργκερ  δε θεραπεύεται. Όπως και στη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με/ή χωρίς υπερκινητικότητα( ΔΕΠ-Υ), έτσι και το σύνδρομο Asperger επικρατεί ένας μύθος ότι είναι μια διαταραχή αυστηρά της παιδικής ηλικίας που εξαφανίζεται μετά την πρώιμη ενηλικίωση. Ένα άτομο με σύνδρομο Asperger θα βρίσκεται σε μια διαχρονική συνθήκη. Τα συμπτώματα βελτιώνονται σε σημαντικό βαθμό με την εκάστοτε θεραπεία, αλλά και η λειτουργικότητα των ατόμων που βρίσκονται στο φάσμα, παρόλα αυτά  δεν εκλείπει ποτέ ο πυρήνας του συνδρόμου. Βελτιώνεται όμως σε σημαντικό βαθμό η λειτουργικότητα των ατόμων που βρίσκονται στο φάσμα.

 

Μύθος: Τα άτομα με σύνδρομο Άσπεργκερ έχουν κοινωνική φοβία.

 

Αλήθεια: Τα άτομα με το σύνδρομο αυτό εμφανίζουν συχνά έντονο άγχος, δεν έχουν κοινωνική φοβία. Συχνά δυσκολεύονται να «διαβάσουν» τα κοινωνικά σήματα και αποφεύγουν τις κοινωνικές επαφές, κάτι το οποίο τους προφυλάσσει από περισσότερο από το αίσθημα της  ματαίωσης .

 

Μύθος: Τα άτομα με το σύνδρομο Άσπεργκερ δεν ενδιαφέρονται για τους άλλους.

 

Αλήθεια : Τα άτομα με το σύνδρομο Άσπεργκερ δε μεταφράζουν σωστά τους κοινωνικούς κώδικες. Είναι σημαντικό να μάθουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και τις παρορμήσεις τους. Ορισμένα άτομα αντιμετωπίζουν φοβίες, άγχος, ή κατάθλιψη. Οι θεραπευτές επιδιώκουν να μειώσουν δύσκολες συμπεριφορές, όπως εμμονές και ξεσπάσματα  που μπορεί να υπάρξουν. Ταυτόχρονα, διδάσκουν τα άτομα να εξοικειώνονται με τα συναισθήματα τους αλλά και να τα διαχειρίζονται με τους κατάλληλους τρόπους.